نکاتی درباره مهج الدعوات بر اساس داده­های شیخ آقابزرگ در الذریعة:

1. نام کتاب: مهج الدعوات و منهج العنایات.

2.  مؤلف: سید رضی الدین أبی القاسم علی بن موسی بن جعفر محمّد بن أحمد بن محمّد بن أحمد بن محمّد بن محمّد الطاوس الحسینی الداودی الحلّی (589-664).

3.  موضوع: احراز و قنوتات و حجب و ادعیه و تعقیبات و ادعیه حاجت. 4.      آغاز آن: « الحمد لله الذی ابتدأ بالإحسان و دعا عباده إلى معرفته بلسان ذلک البرهان و...»

5.  وی کتابش را در قالب باب و فصل مرتب نکرده است.

6.  در پایان یکی از نسخه­های کتاب تاریخ فراغ از تصنیف را روز جمعه 7 جمادی الأولی سنه 662 ذکر کرده است.  اگر این تاریخ از خود سیّد باشد، این تألیف در اواخر عمر شریف وی و از آخرین نگاشته­های سیّد خواهد بود. مولف در پایان کتاب چنین گفته است: « اکنون در مخزن کتابخانه من بیش از 70 مجلد کتاب دعا وجود دارد... و گمان نمی­کنم که این تعداد کتاب دعایی در کتابخانه دیگری باشد. » این عبارت با ضمیمه عبارت مولّف در کتاب کشف المحجة (که در سال 649 تألیف شده) که : « اکنون بیش از 60 مجلد در باب دعا در اختیار دارم » ، این احتمال را تقویت می­کند که این تاریخ صحیح بوده و در فاصله تالیف  کشف المحجة تا نگارش مهج الدعوات 10 مجلد دعایی دیگر به دست سیّد رسیده باشد.

7.  نسخه­ای از مهج الدعوات به قلم حسین بن عمار بصری در کتابخانه سردار کابلی در کرمانشاه است که تاریخ آن جمعه 7 جمادی الأولی سنه 662 است.

8.  از عبارت سیّد در کشف المحجة روشن می­شود که همه دعاهایی که وی در کتب دعاییش نقل می­کند از این 70 کتاب نفیس است و از منشأآت وی نیست.

9.  اکثر این 70 کتاب، مورد اعتماد سیّد و مصحّح و دارای تاریخ است و غالباً خصوصیّات آن را گزارش می­کند و در مواردی که طریق معتبر به کتاب ندارد، با استناد به عموم حدیث «من بلغه ثواب علی عمل» نقل می­کند.

10. منشأآت سیّد در مواردی است که به دعایی در آن باب دست نیابد، در آن موارد نیز تصریح می­کند که این دعا انشاء من است تا با ادعیه مأثوره مخلوط نشود.

 الذریعة الی تصانیف الشیعة: ج2 ص264 رقم 1078

       ج23 ص287 رقم 9009